Αναζητείται σεβασμός στην υγεία του ποδοσφαιριστή

Ο πρωταθλητισμός στις μέρες μας απαιτεί διαρκείς θυσίες, που σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνουν τα όρια αντοχής του ανθρώπινου οργανισμού. Οι φορείς που πρέπει να ενδιαφέρονται για τους αθλητές σφυρίζουν αδιάφορα.

Γράφει ο Χρήστος Σούτος

Ο πρωταθλητισμός ήταν ανέκαθεν επίπονος και σκληρός. Δεν ήταν μόνο το αδυσώπητο περιβάλλον ενός συνεχούς ανταγωνισμού, αλλά και το γεγονός ότι ο φιλόδοξος πρωταθλητής έπρεπε πολλές φορές να ξεπερνά τα όρια αντοχής του. Στην αρχή ήταν μόνο η προπόνηση. Αργότερα, προστέθηκαν συμπληρώματα, ντοπαρίσματα και όλα αυτά με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις να αυξάνονται διαρκώς σε ετήσια βάση. Στα ομαδικά αθλήματα ειδικά, η διαφορά με το παρελθόν τρομάζει. 

Δύο αγωνιστικές σεζόν σε μία!

Ο ποδοσφαιριστής της δεκαετίας του ΄70, αρχίζω από εκεί γιατί τότε είχαν ήδη μπει στη ζωή μας και τα ευρωπαϊκά κύπελλα, είχε κατά μέσο όρο περίπου 40 με 50 αγώνες τον χρόνο. Το πολύ σε τοπ επίπεδο να ήταν άλλοι πέντε. Είχε διάλειμμά αγωνιστικό ανά δύο καλοκαίρια και υποχρεώσεις που τελείωναν μέσα στον Ιούνιο και ξεκίναγαν ξανά τον Σεπτέμβριο. Με απλά λόγια, είχε επαρκή χρόνο για να ανακάμψει σωματικά (μυϊκά και καρδιολογικά) και να επαναφορτίσει τις μπαταρίες του. Ο ποδοσφαιριστής του σήμερα στο ανώτερο επίπεδο έχει φτάσει να δίνει περίπου έναν αγώνα ανά τέσσερις ημέρες! Δηλαδή, να φτάνει σε ορισμένες περιπτώσεις κοντά στα 90 παιχνίδια τη σεζόν! Πρακτικά δηλαδή δύο αγωνιστικές σεζόν σε μία. 

Η πανδημία επιδείνωσε την κατάσταση

Η πανδημία που ενέσκυψε στη ζωή μας την τελευταία διετία αύξησε κατακόρυφα τις αγωνιστικές δραστηριότητες, αφού η σχεδόν τρίμηνη αποχή από τον Μάρτιο του 2020 έως και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου συσσώρευσε αγώνες σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η συσσώρευση αυτή μίκρυνε τις διακοπές, έφερε κοντύτερα τις υποχρεώσεις της επόμενης σεζόν, μετέφερε διοργανώσεις όπως το Euro του 2020, που πραγματοποιήθηκε το 2021 και ουσιαστικά αποδιοργάνωσε το καλεντάρι ομάδων και παικτών. Η φετινή σεζόν παρουσιάζει μία κανονικότητα που θυμίζει το παρελθόν σε ημερομηνίες και αποστάσεις αγώνων, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακολουθεί την προηγούμενη, που ήταν πλήρως απορυθμισμένη. Οι μυϊκοί τραυματισμοί αυξάνονται, οι καταπονήσεις των οργανισμών το ίδιο και στο τραπέζι πέφτουν ιδέες για Μουντιάλ ανά δύο, αντί για τέσσερα χρόνια.

Ο Έρικσεν δεν ήταν ο πρώτος και ο Αγουέρο δεν θα είναι ο τελευταίος

Η κατάρρευση του Έρικσεν στην πρεμιέρα της Δανίας στο πρόσφατο Euro σόκαρε την Υφήλιο και τον κόσμο του ποδοσφαίρου για λίγα εικοσιτετράωρα. Η πρόσφατη περιπέτεια, ευτυχώς όχι ίδιας έντασης και σοβαρότητας, του Αγουέρο, θορύβησε για μία ημέρα τον πλανήτη. Δυστυχώς, κανείς δεν ακούει τις καμπάνες. Ποδοσφαιριστές όπως ο Δανός και ο Αργεντίνος, που βρίσκονται κοντά στην ηλικία των 30 και έχουν πολλάκις ελεγχθεί εξονυχιστικά στην καριέρα τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με καταστάσεις πρωτόγνωρες. Δεν λέω ότι τα συμβάντα θα πάψουν να υφίστανται, αν αλλάξουν τα προγράμματα. Η ενασχόληση άλλωστε με τον αθλητισμό, πέρα από τα όποια οφέλη, κρύβει και τέτοιους κινδύνους. Όταν όμως, απόλυτα υγιείς οργανισμοί που έχουν στην υπηρεσία τους τα πιο σύγχρονα μέσα προπόνησης, αποκατάστασης και αποθεραπείας, αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα, τα ερωτηματικά πληθαίνουν και οι φωνές αυξάνονται. 

Σεβασμός στην υγεία ζητούμενο της επόμενης  μέρας

Ο κόσμος πολλές φορές μακαρίζει τους αστέρες του ποδοσφαίρου για τα χρήματα, την προβολή και τη δόξα. Καμία αντίρρηση, η ζωή τους σε πολλές περιπτώσεις είναι παραμυθένια. Είναι άνθρωποι όμως με τα ίδια συστήματα στον οργανισμό τους με όλους μας και με τα προβλήματα να μην διαφέρουν στη σοβαρότητα, όταν τους χτυπούν την πόρτα. Πολλά τα παραδείγματα τα τελευταία 20 χρόνια, αθλητών που έφυγαν πρόωρα από τη ζωή, χτυπημένοι από ασθένειες που δεν “δικαιολογούνται” , ούτε από το νεαρό της ηλικίας τους, ούτε από το επίπεδο φυσικής τους κατάστασής, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τη συχνότητα των περιστατικών. Αυτοάνοσα που χτυπούν το νευρικό σύστημα, καρδιολογικές παθήσεις, μυοσκελετικά προβλήματα, καρκίνοι, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη του πρωταθλητισμού. Μήπως τελικά εμείς αρμενίζουμε στραβά και όχι ο γιαλός;