Η ομαδάρα, η προεδράρα και ο απέναντι “εχθρός”

Θεσσαλονίκη βράδυ. “Παιδιά” οπλισμένα τριγυρνούν τους δρόμους για να εντοπίσουν τον “εχθρό”. Να πλακωθούν  για την ομαδάρα τους, για το μεγαλείο της προεδράρας που σπρώχνει αβέρτα χρήμα για να γιγαντώσει τον Σύλλογο. Παιδιά χωρίς παρόν και δυστυχώς χωρίς μέλλον. Γράφει ο Χρήστος Σούτος. 

Το περιστατικό της Θεσσαλονίκης ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά σκηνικών οπαδικής βίας εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Ο νεαρός Άλκης, φίλαθλος του Άρη, έγινε ακόμα ένα θύμα του χουλιγκανισμού. Ο νεαρός Άλκης έχασε την ζωή του γιατί σε κάποιον δεν άρεσε η ομάδα που υποστήριζε. Ο νεαρός Άλκης έχασε την ζωή του γιατί κάποιος “περιφερόταν” στους δρόμους της πόλης ζωσμένος με ένα δρεπάνι και αποφασισμένος να χτυπήσει τον εχθρό για να δείξει την δύναμη του. Ο νεαρός Άλκης έχασε την ζωή του γιατί η Πολιτεία ανέχεται εδώ και χρόνια μια κατάσταση που επενδύει στον φανατισμό και το μίσος.

Η βία δεν είναι μόνο αθλητικό φαινόμενο

Θα ήταν το λιγότερο ανόητο για να μην πω αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι η βία και τα περιστατικά ξυλοδαρμών ή ακόμα πολύ χειρότερα δολοφονιών, είναι “προνόμιο” των αθλητικών χώρων. Η βία ανέκαθεν ήταν κοινωνικό φαινόμενο. Στην μητέρα του χουλιγκανισμού, την Μεγάλη Βρετανία, οι κοινωνικές ανισότητες, η περιθωριοποίηση ανθρώπων με βάση οικονομικά, εργασιακά ή άλλα κριτήρια ήταν αυτή που πυροδότησε το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα και οδήγησε σε θλιβερές καταστάσεις και μεγάλες αθλητικές τραγωδίες με εκατόμβη νεκρών. Τα περιστατικά γίνονταν όλο και συχνότερα, αποκτούσαν ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα και βιαιότητα με αποτέλεσμα η τότε κυβέρνηση να πάρει δραστικά μέτρα. Μέτρα όχι για να εξαλείψει την βία, άλλωστε κάτι τέτοιο είναι μάλλον ουτοπικό στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά για να καθαρίσει τον χώρο του αθλητισμού.

Δεν είμαστε μόνο εμείς 

Πέρα από την Μεγάλη Βρετανία, περιστατικά ωμής βίας και απωλειών ανθρωπίνων ζωών στο βωμό του τυφλού οπαδικού μίσους, εντοπίζονται και σε άλλες χώρες. Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Ολλανδία και φυσικά Ελλάδα είναι μόνο μερικές από αυτές. Το θέμα είναι τι ακριβώς κάνει κάθε χώρα για να περιορίσει το φαινόμενο και κυρίως να μην το τροφοδοτεί. Στις περισσότερες περιπτώσεις η προσπάθεια έγκειται στην απομάκρυνση των ταραξιών από τους χώρους των γηπέδων. Δυστυχώς και εδώ η χώρα μας είναι ουραγός. Κάθε φορά ακούμε ότι το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκαλο, ότι η Πολιτεία είναι αποφασισμένη να τελειώσει τέτοιες συμπεριφορές, ότι οι κυρώσεις θα είναι μεγάλες και άλλα ωραία και παχιά λόγια. Αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκο όμως.

Φταίει όμως μόνο το Κράτος;

Η απάντηση είναι όχι. Έχει την μεγαλύτερη ευθύνη, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που “οπλίζει” το χέρι του κάθε ανεγκέφαλου. Οι Σύλλογοι και οι διοικούντες αυτών που προτιμούν να έχουν στρατούς οπαδών παρά υγιείς φιλάθλους έχουν το δικό τους μερίδιο. Η συντήρηση με κάθε μέσο των συνδέσμων οργανωμένων οπαδών, που αποτελούν και τα μεγαλύτερα εκτροφεία βίας,  είναι ευθύνη αποκλειστικά των ομάδων και των διοικήσεων τους. Οι δημοσιογράφοι, που έχουν μετατρέπει σε Ταλιμπάν ξεχνώντας τον πραγματικό ρόλο τους. Σήμερα στην αθλητική δημοσιογραφία επιβιώνει καλύτερα όποιος είναι απόλυτα στρατευμένος στο άρμα της ομάδας και του Προέδρου. Για να βρεις μισθό πρέπει να λιβανίζεις τον Πρόεδρο, να μιλάς για την “αδικία” που υφίσταται η ομάδα, να φανατίζεις με πύρινα άρθρα και λόγια το κοινό και το βασικότερο να μειώνεις τον αντίπαλο. Σήμερα απαγορεύεται να μιλάς και να γράφεις για κάποια άλλη ομάδα εκτός από αυτή που υποστηρίζεις. Στην περίπτωση που τολμήσεις να το κάνεις υπάρχει ένα σύστημα, ακόμα και μέσα από τον ίδιο μας τον χώρο, που θα σε  στοχοποιήσει, που θα σε δείξει με το δάχτυλο, που θα σε κάνει στόχο για τον κάθε μυαλοφυγόδικο.

Η λύση δεν είναι εύκολη και σίγουρα κοστίζει

Το να ισχυριστεί κάποιος ότι υπάρχει ένα μαγικό ραβδί, που θα το κουνήσει και ως δια μαγείας θα εξαφανίσει την βία από την κοινωνία είναι ανόητο. Μπορεί όμως να την περιορίσει και να πάψει να την τροφοδοτεί με νέα μέλη και φορείς κυρίως εντός των γηπέδων. Το πρώτο και σημαντικότερο βήμα είναι η ΑΜΕΣΗ κατάργηση των συνδέσμων. Δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης με την σημερινή τους μορφή. Δεν λέω ότι είναι όλοι οι οργανωμένοι οπαδοί ίδιοι ή ότι η βία προέρχεται μόνο από αυτούς, όμως, μην γελιόμαστε μέσα στους συνδέσμους βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και μπορούν να παρεισφρήσουν άτομα που το μόνο που δεν έχουν είναι η άδολη αγάπη για την ομάδα. Μπορούν να αντικατασταθούν με λέσχες που δεν θα διαχειρίζονται εισιτήρια, που θα απολαμβάνουν μόνο κάποια προνόμια έκπτωσης από τον Σύλλογο, που θα είναι αυτάρκεις οικονομικά από τις συνδρομές των μελών τους, με διοικητικά συμβούλια με κατατεθημένα στις αρμόδιες αρχές των ποινικών μητρώων και των οικονομικών στοιχείων των μελών τους. Υπεύθυνος για οποία έκνομη πράξη της λέσχης εντός του γηπέδου ή στα γραφεία της θα είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της ομάδας και το Διοικητικό Συμβούλιο της. 

Ο κομβικός ρόλος των δημοσιογράφων 

Το δεύτερο βήμα αφορά εμάς, τους δημοσιογράφους. Ο τρόπος που ο οπαδικός τύπος και οι εκπομπές σε ραδιόφωνο και τηλεόραση επενδύουν στον φανατισμό είναι και πρέπει να γίνει αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας και ελέγχου. Το γεγονός ότι ορισμένοι επιλέγουν να χτίσουν την καριέρα τους πάνω στο συναίσθημα του κόσμου και φανατίζουν για να αυξάνουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς είναι δυστυχώς φαινόμενο της εποχής μας. Όταν ο δημοσιογράφος είναι πρώτα και πάνω απ’όλα οπαδός το παιχνίδι έχει χαθεί. Με κείμενα κάτω του μετρίου, σε ότι έχει να κάνει με την χρήση της πλούσιας ελληνικής γλώσσας, με απαξίωση του αντιπάλου και με κατεύθυνση να εστιάσουμε στην “αδικία” , το κυνηγητό που δέχεται η ομάδα μας και ο Πρόεδρος και κυρίως προσπαθώντας να δείξουμε ότι εμείς είμαστε όχι τίμιοι και σωστοί, αλλά λιγότερο ανεντιμοι από τον άλλον δεν πάμε πουθενά.

Η βάση πρέπει να είναι η παιδεία και ο σεβασμός στον αντίπαλο

Όλα ξεκινούν από την παιδεία. Εκεί χάνεται ή κερδίζεται το παιχνίδι. Πρέπει να δώσουμε στα νέα παιδιά να καταλάβουν ότι δεν έχει αξία μόνο η νίκη, αλλά η προσπάθεια. Πρέπει να δώσουμε στα νέα παιδιά να καταλάβουν ότι ο αντίπαλος μπορεί να είναι καλύτερος και να κερδίσει δίκαια χωρίς κάτω κείμενο ή άλλες μεθόδους. Πρέπει να δώσουμε στα νέα παιδιά να καταλάβουν ότι η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή. Πρέπει να δώσουμε στα νέα παιδιά να καταλάβουν ότι η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός. Πρέπει να δώσουμε στα νέα παιδιά να καταλάβουν ότι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή όποιο άλλο άθλημα παρακολουθούν είναι το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στην ζωή. Η ζωή είναι το πρώτο, το μοναδικό, το υπέρτατο αγαθό. Να δώσουμε στα νέα παιδιά να καταλάβουν ότι η ομάδα μας είναι εκεί για να μας κάνει να ξεχνιόμαστε από την καθημερινότητα, να βρισκόμαστε με τους φίλους μας, να αλληπειραζόμαστε, να γελάμε και όχι να σκοτωνόμαστε.

Ας γίνει ο Άλκης το τελευταίο θύμα στον βωμό της τυφλής οπαδικής βίας

Το 19χρονο παληκάρι στην Θεσσαλονίκη που τόσο άδικα έφυγε από την ζωή βυθίζοντας στο πένθος πρώτα και πάνω απ’όλα την οικογένεια του ας γίνει η αιτία να αλλάξουμε τα πράγματα. Ας είναι το όνομα του το τελευταίο σε μια μακρά και θλιβερή λίστα παιδιών που έχασαν την ζωή τους γιατί σε κάποιον δεν άρεσε ένα χρώμα, ένα έμβλημα, μια ομάδα. Ο καθηγητής Χαράλαμπος Μπλιώνας στο Αλκαζάρ, ο νεαρός μαθητής Γιώργος Παναγιώτου στην Νέα Φιλαδέλφεια, ο Γιώργος Καρνέζης στην Γλυφάδα, ο Μιχάλης Φιλόπουλος στην Λαυρίου, ο Κώστας Κατσούλης στην Κρήτη, ο Νάσος Κωνσταντίνου και ο Τόσκο Μποζατσίσκι στην Θεσσαλονίκη δεν ήθελαν στην “παρέα” τους τον Άλκη. Ας βοηθήσουμε όλοι να μην μεγαλώσει άλλο ο κατάλογος….