Τι ζήσαμε πάλι το βράδυ της Τετάρτης στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, το αγαπημένο μας Champions League. Η Ρεαλ Μαδρίτης, η Βασίλισσα της Ευρώπης, απέκλεισε με εμφατικό τρόπο την αλαζονική Παρί των πολλών και ακριβοπληρωμένων άσων. Γράφει ο Χρήστος Σούτος.
Βραδιές σαν αυτή αποδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Οι συγκινήσεις φυσικά και δεν είναι προνόμιο μόνο του ποδοσφαίρου, αλλά είναι αλήθεια πως τέτοιες στιγμές του ανήκουν. Σε κανένα άλλο ομαδικό σπορ δεν μπορεί μια ομάδα με τόσο εμφανή διαφορά ποιότητας να πετύχει τέτοια ανατροπή. Σε κανένα άλλο ομαδικό άθλημα δεν έχει μια ομάδα, με σαφές έλλειμμα λύσεων σε πολλές θέσεις, την δυνατότητα να πάρει μια πρόκριση τέτοιου μεγέθους.
Πολλοί θα σταθούν στην ανυπαρξία των σούπερσταρ της Παρί στο ματς. Αρκετοί θα μιλήσουν για την ανεπάρκεια του Ποσετίνο να διαχειριστεί ένα ρόστερ γεμάτο αστέρια και πριμαντόνες. Άλλοι θα πουν για τα δύο γκολ που πέτυχε ο Εμπαπέ και δεν μέτρησαν. Ορισμένοι θα σταθούν στο πιθανό φάουλ του Μπενζεμά στον Ντοναρούμα στο πρώτο γκολ, το οποίο και έδωσε την ώθηση στους γηπεδούχους για την ολική ανατροπή. Μπορεί και όλοι οι παραπάνω να έχουν δίκιο. Ο παρονομαστής, όμως, παραμένει σε όλες τις περιπτώσεις ο ίδιος. Οι φανέλες και η ιστορία χτίζονται, δεν αγοράζονται.
Η Παρί, όπως και η Σίτι αντίστοιχα, είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της φράσης αυτής. Οι πλούσιοι ιδιοκτήτες τους έχουν ξοδέψει δισεκατομμύρια για να τις δουν να σηκώνουν το Άγιο Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, το βαρύτιμο τρόπαιο του Champions League. Τι έχουν πετύχει μέχρι τώρα; Αμφότερες από μια μόλις συμμετοχή σε τελικό. Οι μεν πολίτες πέρυσι κόντρα στην Τσέλσι, οι δε παριζιανοι την προηγούμενη χρονιά κόντρα στην Μπάγερν.
Τι φταίει, λοιπόν και οι δύο μεγιστάνες του σύγχρονου football, δεν μπορούν να πετύχουν τον στόχο τους έως τώρα; Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από αυτό που ονομάζεται δικαιοσύνη του αθλήματος. Το ποδόσφαιρο είναι το πιο δίκαιο σπορ. Για να φτάσεις στην κορυφή θα πρέπει να διανύσεις όλη την διαδρομή, να περάσεις όλα τα στάδια. Δεν μπορείς να γευτείς την επιτυχία χωρίς κόπο, πόνο και δάκρυα. Οι μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη δεν δημιούργησαν τον μύθο τους σε ένα βράδυ ή σε μια σεζόν. Χρειάστηκαν χρόνια, αποτυχίες και πολλή δουλειά. Ακόμα και η Ρεάλ που ξεκίνησε με το καλημέρα τις κατακτήσεις, χρειάστηκε να περιμένει πάνω από τρεις δεκαετίες για να επαναλάβει το ίδιο κατόρθωμα.
Οι δύο νέες ομάδες, για να είμαι δίκαιος, η Σίτι δεν είναι το ίδιο με την νεόκοπη Παρί, μπορούν να ρωτήσουν την Τσελσι για να μάθουν τι εστί βερίκοκο. Η αγγλική ομάδα με την έλευση του μεγιστάνα Ρόμαν Αμπράμοβιτς, άλλαξε οικονομικό επίπεδο, αλλά περίμενε καιρό μέχρι να έρθει η ώρα της. Η οποία, για να λέμε και την αλήθεια, ήρθε σε μια στιγμή που κάνεις δεν την πίστευε. Το θέμα επομένως δεν είναι αν θα κατακτήσουν κάποια στιγμή την κορυφή της Ευρώπης, αλλά πότε και κυρίως αν θα έχουν την απαραίτητη υπομονή για να γευτούν το νέκταρ της επιτυχίας.
