Επαγγελματικός αθλητισμός και κατάθλιψη

Η κατάθλιψη είναι εδώ και δεν κάνει διακρίσεις

γράφει ο Χρήστος Σούτος

Η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η μάστιγα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τη “γεννά” ή τη “θεριεύει” ο τρόπος ζωής που επιβάλλεται στον άνθρωπο του σήμερα. Όταν αυτός δεν μπορεί να τον ακολουθήσει τότε εμφανίζεται μπροστά του το σκοτεινό τούνελ της κατάθλιψης, στο οποίο εύκολα μπαίνεις, αλλά δύσκολα βγαίνεις.

“Χτυπάει” όλες τις κοινωνικές ομάδες

Η κατάθλιψη συχνά αναφέρεται ως “τέρας”. Ο λόγος προφανής. Η έννοια του τέρατος απειλεί τη ζωή και φοβίζει τον άνθρωπο από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν κάνει διακρίσεις. Πλούσιος, φτωχός, επώνυμος, άνθρωπος της καθημερινότητας, πετυχημένος, ζώντας μία πιο συμβατική ζωή, η κατάθλιψη είναι εκεί και απειλεί τους πάντες. Αρκεί να της δώσεις τον χώρο που χρειάζεται για να αναπτυχθεί και θα βρει τον τρόπο να εισβάλλει στη ζωή σου.

Οι επαγγελματίες αθλητές δεν αποτελούν εξαίρεση

Η φράση “Έλα μωρέ αυτοί δεν έχουν ανάγκη, βγάζουν τόσα!” ή “Τι δεν θα έδινα να ήμουν ο/η….” είναι συχνά πυκνά η αναφορά στις παρέες για την ελίτ του επαγγελματικού αθλητισμού. Οι περισσότεροι που τις χρησιμοποιούν ξεχνούν βέβαια δύο βασικές παραμέτρους. Η πρώτη, ότι δεν αμείβονται όλοι οι επαγγελματίες αθλητές με εκατομμύρια που σε μερικές περιπτώσεις αγγίζουν ή και ξεπερνούν τα όρια της πρόκλησης. Η δεύτερη, ότι για να φτάσει κανείς σε αυτό το ζηλευτό επίπεδο χρειάζεται πολλή δουλειά, αμέτρητες θυσίες, τύχη και πάνω απ’ όλα υγεία. Υγεία σωματική και ψυχική. Το ύψος των τραπεζικών καταθέσεων ενός αθλητή δεν αποτελεί άμυνα απέναντι στην κατάθλιψη. Αντίθετα, πολλές φορές είναι και το καλύτερο διαβατήριο για αυτήν. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος στον επαγγελματία αθλητή είναι να χαθεί η χαρά του παιχνιδιού. Να πάψει δηλαδή να υφίσταται το κίνητρο που τον έκανε να παίρνει την μπάλα και να πηγαίνει στην αλάνα κρυφά από τους γονείς του για να παίξει με τους φίλους του.

Δεν είναι όλοι Μέσι και Ρονάλντο

Η πρόσφατη τραγική ιστορία ενός Έλληνα ποδοσφαιριστή, είναι δυστυχώς μία ακόμα απόδειξη ότι τα φώτα μπορούν να σε θαμπώσουν, να δημιουργήσουν λάθος εντύπωση σε οικείους και μη και κυρίως, όταν σβήσουν, να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια και δρόμους χωρίς επιστροφή. Η πλειονότητα των επαγγελματιών αθλητών, οι οποίοι ανάλογα με το σπορ που κάνουν έχουν μπροστά τους μία καριέρα μάξιμουμ 15-18 ετών, αμείβεται με ποσά για την επιβίωση ή στην καλύτερη περίπτωση για τη δημιουργία ενός μικρού αποθεματικού για μία επένδυση μετά το τέλος της καριέρας τους. Όλα τα παραπάνω βέβαια, ισχύουν στην περίπτωση που οι εργοδότες σου φανούν συνεπείς και δεν κρυφτούν πίσω από τα παραθυράκια των νόμων για να μην σε πληρώσουν, ειδικά στην Ελλάδα.

Τα αίτια πολλά, η λύση είμαστε εμείς

Λάθος επενδύσεις, υλικές και συναισθηματικές, η αντίληψη ότι τα συμβόλαια και οι αμοιβές θα είναι πάντα εκεί, ένας σοβαρός τραυματισμός ικανός να σου αλλάξει ακόμα και τον τρόπο παιχνιδιού σου, η έλλειψη παιδείας πριν μπεις στον επαγγελματικό στίβο και καθοδήγησης όταν βρεθείς σε αυτόν, είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που οδηγούν στην κατάθλιψη. Δυστυχώς, οι ειδικοί μπορούν να βοηθήσουν με συγκεκριμένους τρόπους και μεθόδου, η λύση όμως πηγάζει πάντα από εμάς. Η συνειδητοποίηση του προβλήματος και η απεύθυνση σε ειδικό είναι το πρώτο μεγάλο και ίσως καθοριστικότερο βήμα για τη νίκη. Η κατάθλιψη μπορεί να νικηθεί με συνειδητοποίηση, εσωτερική ενδοσκόπηση και ένα περιβάλλον που θα στηρίξει τον ασθενή επί της ουσίας και όχι με τον μανδύα της λύπησης. Οι επαγγελματίες αθλητές είναι και αυτοί άνθρωποι, όπως όλοι μας, η πλειοψηφία τους αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με εμάς και πρέπει να αντιληφθούμε ότι είναι άνθρωποι με τρωτά σημεία, αδυναμίες και πάθη.